Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi informuje, że 15 marca br. wchodzi w życie podpisane (10.03.2025) przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozporządzenie zmieniające w sprawie norm GAEC 2 oraz szczegółowych warunków ich stosowania.
Zmiany dotyczą wprowadzenia wymogów na obszarach torfowisk i obszarów podmokłych objętych normą GAEC 2.
Do torfowisk[1] i obszarów podmokłych[2] objętych normą GAEC 2 zalicza się:
-
-
- grunty orne,
- trwałe użytki zielone – o zawartości materii organicznej wynoszącej co najmniej 40 proc. suchej masy gleby w warstwie o miąższości wynoszącej co najmniej 40 cm.
-
Łączna powierzchnia obszarów wyznaczonych, w toku badań przeprowadzanych przez IUNG-PIB, do objęcia normą GAEC 2 na terenach użytkowanych rolniczo wynosi ok. 399,9 tys. ha.
Rolnicy wypełniając wniosek o przyznanie płatności będą mieli możliwość zobaczenia szczegółowych zasięgów występowania gruntów objętych normą GAEC 2 w swoim gospodarstwie w aplikacji eWniosekPlus.
Rozporządzenie wejdzie w życie 15 marca 2025 r.
Źródło informacji: Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
[1] Torfowisko – jeden z typów mokradeł, siedlisk na tyle uwodnionych, że występuje tam specyficzna roślinność i zachodzą procesy akumulacji osadów organicznych. Jest to teren stale podmokły, o podłożu trudno przepuszczalnym, pokryty zbiorowiskami roślin bagiennych i bagienno-łąkowych. Od innych siedlisk hydrogenicznych odróżnia się słabym natlenieniem.
Kryterium wyróżniania torfowisk zależy również od kryteriów odróżniania torfu od innych typów osadów biogenicznych, np. gytii. Akumulacja torfu zachodzi, gdy rozkład szczątków organicznych następuje wolniej niż ich powstawanie. Na spowolnienie tempa rozkładu wpływają głównie dwa czynniki – niska temperatura i małe napowietrzenie podłoża, czemu sprzyja jego duże uwodnienie. W niektórych ujęciach przyjmuje się minimalną miąższość torfu (20–70 cm), która pozwala na określenie siedliska torfowiskiem. Przykładowo, Kazimierz Tobolski przyjmuje wartość 30 cm. W skali świata torfowiska stanowią około połowy powierzchni szeroko rozumianych mokradeł. [więcej ]
[2] Mokradło (teren podmokły, bagno, błoto, moczary, trzęsawisko, bajoro, grzęzawisko, topiel, topielisko) – obszar łączący cechy siedliska lądowego i wodnego.
Pojęcie definiowane w wieloraki sposób, w związku z czym w różnych ujęciach te same siedliska mogą być uznane za mokradło lub nie. Najpojemniejszą definicję tego pojęcia przyjęła Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody i trafiła ona do konwencji ramsarskiej. Według niej mokradłami czyli obszarami wodno-błotnymi, nazywane są tereny bagien, błot i torfowisk lub zbiorniki wodne zarówno naturalne jak i sztuczne, stałe i okresowe, o wodach stojących lub płynących, słodkich, słonawych lub słonych (łącznie z wodami morskimi, których głębokość podczas odpływu nie przekracza 6 m). Jednak często przyjmowane są węższe definicje, nieobejmujące otwartych wód. [więcej ]
