Spis Treści
Foto: kpt. Anna Dominiak
Innowacyjne szkolenie z prowadzenia walki w okopach mają już za sobą. Międzyrzeccy zwiadowcy poszli o krok naprzód, obecnie występują w roli instruktorów, prowadząc metodyczne zajęcia pokazowe dla swoich mundurowych kompanów.
Metodyczne zajęcia pokazowe
W poniedziałek, 10 lutego br. OSPWL w Wędrzynie stał się odzwierciedleniem ówczesnego pola walki. Na pasie ćwiczeń taktycznych – Trzemeszno, odbyły się metodyczne zajęcia pokazowe z zakresu walki w okopach zorganizowane przez żołnierzy z kompanii rozpoznawczej, 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej.
Charakterystyczną cechą współczesnej wojny jest walka okopowa[1]. Aby sprostać wciąż ewoluującym zagrożeniom, opracować nowe strategie działania, żołnierze muszą nauczyć się funkcjonować w nowym środowisku walki oraz wdrożyć odpowiednie szkolenie.
Swoimi doświadczeniami z polowymi fortyfikacjami i innowacyjnymi rozwiązaniami podzielili się międzyrzeccy zwiadowcy, prowadząc zajęcia ze strzelań sytuacyjnych.
FOTORELACJA
Pary, sekcje, drużyny ćwiczyły walkę w okopie przy jednoczesnym zwalczaniu bezzałogowców i wsparciu karabinu maszynowego. Następnie przy użyciu rzutek strzeleckich żołnierze zwalczali imitatory statków powietrznych. Inna grupa zapoznawała się z budową i zastosowaniem BSP.
W roli szkolonych występowali żołnierze z wszystkich pododdziałów 17 WBZ, natomiast obserwatorów zaproszeni przedstawiciele z CSB z Drawska Pomorskiego, Akademii Wojsk Lądowych z Wrocławia oraz zagraniczni goście.
WIDEO: Innowacyjne szkolenie z prowadzenia walki w okopach
[1] Wojna pozycyjna – wojna, podczas której obie walczące strony zajmują silnie umocnione pozycje (okopy, zasieki). Między walczącymi stronami znajduje się tzw. ziemia niczyja, nad którą żadna ze stron nie ma kontroli. Wyparcie przeciwnika, a tym samym przesunięcie linii frontu, jest bardzo utrudnione. Wojna taka charakteryzuje się małą ruchliwością frontu, długotrwałymi walkami zaczepno-obronnymi oraz małym tempem działań zmierzających do przełamania obrony nieprzyjaciela.
W przeszłości (XV–XVIII) terminem okop określano wały ziemne, które chroniły własne zgrupowanie wojsk przed atakiem nieprzyjaciela i na których rozstawiano artylerię i piechotę. Niektóre budowle tego typu, jak np. Okopy Świętej Trójcy na Podolu, składały się zarówno z umocnień ziemnych, jak i murowanych bram i bastionów. Linia okopów powinna mieć postać linii łamanej dla ograniczenia skutków ostrzału od góry i bombardowań. W przypadku zaawansowanych fortyfikacji (niedoraźnych), do okopów kopie się dodatkowe rowy komunikacyjne, czyli transzeje.
Wojna pozycyjna była charakterystyczna podczas I wojny światowej dla frontu zachodniego. W tej wojnie obie strony wierzyły, że przewaga liczebna pozwoli na odniesienie ostatecznego zwycięstwa, mimo zwiększonej siły obrony, wyposażonej w zmechanizowany sprzęt bojowy. Wojna ta przynosiła ogromne straty w ludziach (np. w bitwie pod Verdun).
W późniejszych czasach także dochodziło do wojny pozycyjnej, np. podczas walk o Madryt (1936-1939), oblężenia Leningradu (1941-1944), bitwy o Sewastopol (1941-1942), wojny koreańskiej (1950-1953) i wojny iracko-irańskiej (1980-1988).
