wtorek, 19 marca, 2024

Chycina

 (Vycense, Weissensee), GW, gmina Bledzew, wieś położona nad Jeziorem Chycińskim (85 ha), przy drodze lokalnej z Piesek do Bledzewa, 11 km na północny zachód od Międzyrzecza. Miejscowość o średniowiecznej metryce, wzmiankowana w 1303 roku, od XIV wieku siedziba rodu Niłaków, w 1483 roku wspomniana jako osada miejska.

Starsze opracowania wymieniają w Chycinie dwór pochodzący z początku XIX wieku, z przybudówką uzupełnioną basztą, powstałą w okresie międzywojennym.

Dwór ten, wzniesiony w konstrukcji szachulcowej, nakryty dachem mansardowym, obecnie uległ całkowitemu zniszczeniu. Pozostał po nim liczący 8 ha park z początku XIX wieku.

W stanie daleko posuniętej dewastacji jest również znajdujący się w pobliżu osiemnastowieczny szachulcowy spichlerz.

Zachował się natomiast neogotycki kościół z XIX wieku. Świątynia położona jest niezwykle malowniczo na wysokim wzniesieniu, na które od strony drogi prowadza drewniane stopnie. Kościół zbudowany został na rzucie prostokąta, z węższym, zamkniętym, wielobocznie prezbiterium od wschodu oraz kwadratową, zwieńczoną strzelistą ceglaną iglicą wieżą od zachodu.

Bryłę świątyni opinają szkarpy. Oblicowane czerwonymi cegłami elewacje ozdobione są fryzami i ostrołukowymi blendami.

Elewacje wschodnią wieńczy szczyt schodkowy ze sterczynami w kształcie wieżyczek.

Okna rozmieszczone zostały parami w ostrołukowych wnękach; niektóre z nich wypełnione są witrażami. Położony nieco na uboczu, sprawiający wrażenie opuszczonego kościół upodobały sobie bociany, które na wschodnim szczycie nawy uwiły gniazdo.

Wieś była w XVII-XVIII wieku w posiadaniu rodziny Bukowieckich herbu Drogosław, właścicieli Goruńska, Chyciny i Rozbitka. W okresie od XIX wieku, aż do 1945 roku jej właścicielem była rodzina Kalckreuthów.

W 1884 roku majątek liczył 1395,7 ha.

Portrety trumienne, blachy inskrypcyjne i herbowe Bukowieckich: Wacława (zmarłego w 1677 roku), jego żony Anny Katarzyny (zmarłej w 1702 roku), Adama Konstantego (zmarłego w 1719 roku) i Adama Ludwika (zmarłego w 1707 roku) zostały zabrane do muzeum w Międzyrzeczu ze zbioru w Chycinie w 1945 roku, podobnie jak portret Aleksandra Wacława (zmarłego w 1727 roku), znaleziony w 1945 roku na śmietnisku przy pałacu w Gorzycy, portret zaś córki Adama Konstantego – Anny Ludwiki (zmarłej w 1772 roku), która w wieku piętnastu lat małżeństwo z rozsądku jedynie zawarła z Bogusławem Janem Dziembowskim, dziedzicem Kręcka, Brudzewa i Pępowa, znajduje się w Muzeum Literatury w Warszawie.

We wsi znajduje się cmentarz poewangelicki (XIX- wieczny) zlokalizowany w północno-wschodniej części wsi, przy skrzyżowaniu drogi wiejskiej do Górzycy. Jest to cmentarz śródleśny, ze starodrzewem dębowym i aleją jaworową, o regularnym rozplanowaniu, z czytelnymi granicami i podziałem na dwie kwatery, ślady płyt nagrobnych z l. 20-tych XX w.

Główna droga wiejska o nawierzchni brukowej, obsadzona drzewami liściastymi. Pozostałe drogi o nawierzchni gruntowej, plac w obrębie układu zaułkowego obsadzony szpalerem lip.

Wieś leży na terenie obszaru chronionego krajobrazu. Nad malowniczym Jeziorem Chycińskim (o powierzchni 85 ha, głębokości 17,1 m), którego brzegi porasta las, znajduje się kąpielisko i ośrodek wczasowy poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego.

Można przepłynąć kanałem do jeziora Długiego i Kurskiego.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.

 


W opisie miejscowości wykorzystano teksty zaczerpnięto z opracowania Krzysztofa Jodłowskiego i Doroty Matyaszczyk z Wielkopolskiego Ośrodka Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego w Poznaniu.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Wpisz swój komentarz!
Proszę podać swoje imię