Żołnierze 12. WBOT uczcili rocznicę wybuchu powstania wielkopolskiego. Na tę okazję złożyli kwiaty na grobie gen. Stanisława TACZAKA – patrona brygady i pierwszego, naczelnego dowódcy powstania wielkopolskiego.
Wielkopolanie po raz drugi obchodzą Narodowy Dzień Zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego. Żołnierze 12. WBOT zawsze pamiętają o bohaterach – odwiedzają groby i zapalają znicze.
– „Zawsze podkreślamy, że powstanie wielkopolskie ma dla nas ogromną wartość. 12. WBOT dziedziczy tradycje powstańcze a jej patronem jest gen. Stanisław TACZAK, pierwszy naczelny dowódca powstania. Każdy batalion wchodzący w skład brygady uczcił pamięć po bohaterach w swoim stałym rejonie odpowiedzialności” – mówi płk Zbigniew TARGOŃSKI, dowódca 12. Wielkopolskiej Brygady Obrony Terytorialnej
Dzień, który przeszedł do historii Wielkopolski
27. grudnia 1918 roku wybuchło w Poznaniu powstanie. W tym czasie stolicę wielkopolski wizytował Ignacy Jan Paderewski, który podróżował do Warszawy w celu objęcia stanowiska premiera rady ministrów w odrodzonej Rzeczpospolitej. 27. grudnia Paderewski wygłosił przemówienie do swoich rodaków licznie zgromadzonych przed hotelem Bazar.
W ramach kontrmanifestacji, Niemcy urządzili pochód przez Poznań. Doszło do zrywania flag alianckich i napadania na polskie instytucje, co wywołało zamieszki i spontaniczną walkę. W niedługim czasie, powstańcom udało się opanować całą Prowincję Poznańską, a Wojska Wielkopolskie osiągnęły siłę przeszło 100 tysięcy żołnierzy.
gen. Stanisław Taczak – pierwszy naczelny wódz powstania i patron 12 WBOT
Urodził się 8. kwietnia 1874 roku w Mieszkowie. Był pierwszym naczelnym dowódcą powstania wielkopolskiego, podpułkownikiem Armii Wielkopolskiej, później generałem brygady Wojska Polskiego. Swoją charyzmą i kompetencjami potrafił zjednać sobie i zintegrować żywiołowo powstające oddziały podczas powstania wielkopolskiego.
Był głównym planistą i organizatorem sztabu powstańczego, który stał się narzędziem dla ówczesnego płk Józefa Dowbor – Muśnickiego, głównodowodzącego Wojskami Wielkopolskimi. W okresie późniejszym dowodził 11. Pułkiem Strzelców Wielkopolskich. Podczas Bitwy Warszawskiej, w dniach 23–26. sierpnia 1920 pełnił obowiązki dowódcy 17. Dywizji Piechoty Wielkopolskiej.
31. marca 1924 awansował na stopień generała brygady. W 1925 roku zamieszkał w Gnieźnie i objął dowództwo 17. Dywizji Piechoty. W 1930 roku, po przejściu w stan spoczynku zaangażował się w prace na temat upamiętnienia dziejów Powstania Wielkopolskiego oraz w wielkopolski ruch pożarniczy.
W chwili wybuchu II Wojny Światowej, jako generał w stanie spoczynku trafia do niewoli, po 1945 roku wraca do Polski. Zmarł 2. marca 1960 roku w Malborku i tam go pochowano. Po ekshumacji, jego prochy przeniesiono na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu św. Wojciecha.
Od stycznia 2019 roku, 12 Wielkopolska Brygada Obrony Terytorialnej nosi jego imię.
Tekst: por. Anna JASIŃSKA – PAWLIKOWSKA
