Upamiętniono patrona 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej z Międzyrzecza. Z okazji urodzin i rocznicy śmierci gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego, złożono kwiaty pod jego pomnikiem.
W piątek 23 października br. w delegacja władz samorządowych Starostwa Powiatowego w Międzyrzeczu uczciła 153 rocznicę urodzin oraz 83 rocznicę śmierci generała broni Józefa Dowbor-Muśnickiego.
W skład delegacji Starostwa weszła Pani Wicestarosta Zofia Plewa oraz Pan Sekretarz Powiatu Mirosław Leśny.
Warto przypomnieć, że w środę, 17 października 2018 roku, na Podzamczu w Międzyrzeczu odsłonięty został pomnik gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, który jest patronem stacjonującej w mieście 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej i Szkoły Podstawowej nr 3.
* * *
Józef Dowbor-Muśnicki urodził się 25 października 1867 r. w Garbowie koło Zawichostu, w rodzinie ziemiańskiej.
Po rozpoczęciu nauki w gimnazjum w Radomiu w wieku 14 lat przeniósł się do korpusu kadetów, w Petersburgu. Po jego ukończeniu w 1886 r. został słuchaczem Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu, którą ukończył w 1888 r., w stopniu podporucznika. Następnie służył w 140 pułku piechoty, a później w 11 pułku grenadierów.
W latach 1899-1902 studiował w rosyjskiej Akademii Sztabu Generalnego, kończąc ją w stopniu majora.
W czasie wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905) służył jako oficer sztabu I syberyjskiego korpusu.
W 1908 r. skierowano go do sztabu X korpusu w Charkowie. Dwa lata później został szefem sztabu 11 dywizji piechoty stacjonującej w Łucku, Dubnie i Krzemieńcu. W 1912 r. przeniesiono go do 7 dywizji, w której sprawował to samo stanowisko. Po wybuchu I wojny światowej wraz z nią wyruszył na front.
W listopadzie 1914 r. mianowano go dowódcą 14 pułku strzelców syberyjskich. Walczył na jego czele m.in. w zwycięskiej bitwie pod Przasnyszem, gdzie został ranny. W 1915 r. brał udział w bojach nad Dźwiną, będąc pod Lenewarden ponownie ranny.
W sierpniu 1915 r. uzyskał stopień generała majora i przydział do sztabu I armii.
W lutym 1916 r. na czele 123 dywizji skierowany został do Azji Mniejszej. Pod koniec tego roku powrócił na front niemiecki i walczył pod Rygą jako dowódca 38 dywizji.
W styczniu 1917 r. mianowano go szefem sztabu I armii.
5 maja tego roku otrzymał stopień generała porucznika i dowództwo XXXVIII korpusu, z którym w lipcu przełamał niemieckie pozycje pod Krewem.
Po wybuchu rewolucji lutowej podporządkował się Naczelnemu Polskiemu Komitetowi Wojskowemu w Rosji i na początku sierpnia 1917 r. został organizatorem i dowódcą I Korpusu Polskiego w Rosji.
Na początku 1918 r. na czele I KP toczył walki z Armią Czerwoną. Wsławił się zajęciem Bobrujska, w lutym 1918 r. Wtedy też podporządkował się Radzie Regencyjnej, a następnie pod naciskiem niemieckim zdemobilizował oddziały korpusu.
Od stycznia 1919 r. był naczelnym dowódcą Powstania Wielkopolskiego. W marcu tego roku awansowany na stopień generała broni.
Po zwycięskim powstaniu w Wielkopolsce brał udział w walkach o Lwów.
14 września 1920 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Zamieszkał w majątku Batorowo koło Poznania, zajmując się gospodarstwem i działając m.in. w Stowarzyszeniu Dowborczyków „Ku chwale Ojczyzny”.
Po długiej chorobie zmarł 26 października 1937 r. w Batorowie. Pochowano go na cmentarzu w Lusowie.
Czytaj także:
Pomnik Bohatera – zapowiedź
Będziemy mieli w Międzyrzeczu pomnik gen. bryg. Józefa Dowbor-Muśnickiego
W Międzyrzeczu uczczono pamięć o dowódcy Korpusu Polskiego i Powstania Wielkopolskiego
