Przedstawiamy fotorelację z uroczystości uczczenia 100-lecia powstania dywizjonu artylerii konnej połączonych z obchodami święta 7 dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej, które odbyły się w Garnizonie Wędrzyn.
FOTORELACJA
* * *
Historia powstania 7 dak sięga zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego, kiedy to dnia 16 III 1919 r. Inspektorat Artylerii Wielkopolskiej wydał rozkaz, na podstawie którego ppłk Witold Majewski otrzymał zadanie sformowania dywizjonu artylerii konnej. W dniu 3 V 1919 roku dywizjon osiągnął gotowość bojową w składzie dwóch baterii. Uzbrojony w 90mm armaty niemieckie, nie nadające się do trakcji konnej, został przezbrojony na 76,2mm armaty rosyjskie, tzw. „prawosławne”, a następnie na 75mm wz.1902/26, które były użytkowane w dywizjonie do 1939 roku.
Do 24 VII 1919 roku dywizjon był przydzielony do I Brygady Jazdy Wielkopolskiej i znajdował się w rejonie Inowrocławia mając na celu demonstrację siły w trakcie Powstania Wielkopolskiego, w dniu tym wrócił do Poznania w celu przeformowania i wyjazdu na front wschodni.
5 II 1920 r. nadano dywizjonowi nazwę 7 Dywizjon Artylerii Konnej Wielkopolskiej. Na wojnę z nawałą bolszewicką dywizjon wyruszył każdą baterią oddzielnie. Straty 7 dak w walkach o Niepodległość wyniosły: 1 oficer, 8 kanonierów i kilkudziesięciu rannych.
W okresie międzywojennym dywizjon stacjonował w Poznaniu w koszarach na Sołaczu. Zmieniał kilkakrotnie podległość by w 1929 roku wejść w skład Brygady Kawalerii „Poznań” a następnie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. W składzie tej Brygady brał udział w Kampanii Wrześniowej.
Na podstawie 3 baterii 7 dak dwa razy na początku lat dwudziestych utworzono nowe baterie w 10 i 11 daku. W dniu 24 XI 1937 dywizjon otrzymał sztandar zatwierdzony przez prezydenta II RP. Na lewej stronie płachty umieszczono wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Barbary, herb Poznania, odznakę pamiątkową artylerii konnej i napisy: Mińsk, Bobrujsk, Poznań, Malin, Kijów, Radziwiłłów. Obecnie sztandar ten znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Dywizjon swoje święto obchodził 2 czerwca na pamiątkę walk 1 baterii pod wsią Hornostajpole.
W kampanii wrześniowej dywizjon w składzie Wielkopolskiej BK dowodzony przez ppłk Ludwika Sawickiego prowadził działania bateriami lub całością na następujących pozycjach: odcinek Śrem 1-3 IX, forsowanie Bzury w rejonie Soboty 9-10 IX, Główno 10-11 IX, przeprawa pod Brochowem 14-16 IX, Sieraków 18 IX, Łomianki 19-20 IX, obrona Warszawy 21-27 IX. Dywizjon złożył broń 30 IX w Parku Łazienkowskim w Warszawie.
Za wybitne czyny podczas kampanii wrześniowej dywizjon otrzymał order Virtuti Militari. Straty dywizjonu w Kampanii Wrześniowej to około 16 zabitych, rannych i zaginionych oficerów, 23 podoficerów, 116 szeregowych i 1/3 stanu wyjściowego koni.
22.04.1996 roku dywizjon artylerii samobieżnej 15 Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Pancernej przyjął tradycje 7 dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej. W roku 2006 dywizjon został połączony z dywizjonem z 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej wchodząc w podporządkowanie tej Brygady. Jednocześnie dywizjon przyjął oficjalną nazwę 7 DYWIZJON ARTYLERII KONNEJ WIELKOPOLSKI.
Dywizjon współpracuje ze stowarzyszeniem „Grupa Rekonstrukcji Historycznej 7 D.A.K. W BARWACH 7 DYWIZJONU ARTYLERII KONNEJ WIELKOPOLSKIEJ”.
Dzień dzisiejszy
Na co dzień dywizjon stacjonuje w garnizonie Wędrzyn. Dywizjon oprócz normalnego codziennego szkolenia w koszarach przygotowuje się do wykonywania zadań w trakcie szkoły ognia na poligonach oraz bierze udział w wielu ćwiczeniach zgrywających. Oprócz szkolenia ogniowego kadra dywizjonu przygotowuje się i uczestniczyła czynnie w misjach stabilizacyjnych w ramach Polskich Kontyngentów Wojskowych w IRAKU oraz AFGANISTANIE Do listopada 2008 roku dywizjon wyposażony był w haubice 122 mm „GOŹDZIK”.
Obecnie podstawowym sprzętem dywizjonu jest armatohaubica 152 mm „DANA”. 152 mm ahs to działo polowe z ładowaniem automatycznym, zapewniające efektywne wsparcie ogniowe wojskom lądowym. Charakteryzuje się dużą donośnością i dokładnością strzelania, znaczną skutecznością ognia, krótkim czasem przygotowania do strzelania oraz dużą manewrowością. Na powyższe czynniki w znacznym stopniu wpływa zautomatyzowany system kierowania ogniem „TOPAZ”.
Dywizjon Artylerii Samobieżnej brał udział w IX zmianie ISAF Afganistan wspierając brygadę Grupami Wsparcia Ogniowego, które znacznie przyczyniły się do utrzymania bezpieczeństwa w swoich rejonach odpowiedzialności i na wysokim poziomie wykonywały swoje zadania.
